Een amateur/archeoloog op de Soester Hei 1861

W.J. de Boone

Op een terrein onder Soest in de omgeving van het tegenwoordige station Soestduinen, dat toen nog niet bestond, blijken reeds in 1861 opmerkzame amateurs bezig te zijn geweest met oudheidkundige onderzoekingen. Van deze eerste archeologische werkzaamheden is in de officiële literatuur weinig bekend geraakt. Het toeval wil echter, dat enkele brieven of afschriften daarvan bewaard zijn gebleven, typerend voor de geestdrift blijkbaar eigen aan amateur-archeologen van alle tijden maar ook tekenend voor de verhouding tussen de enthousiaste liefhebber en koele ambtelijke organen.

Voor een juist begrip van de situatie een eeuw geleden bedenke men wel, dat van een archeologische wetenschap eigenlijk no n, W. Pleyte, enige tijd de bekers - die zoals wij weten thuis horen in het tweede millenium vóór Christus - determineerde als "gele Saksen" en dateerde in de vroege middeleeuwen, op grond van de verspreiding van dit materiaal. Een eeuw geleden was men ook nog niet zo lang gewend aan de hoofdindeling steen-, brons- en ijzertijd; des te merkwaardiger is het dat een belangstellende leek als David Koning blijk geeft van deze indeling op de hoogte te zijn - al zijn de wilde combinaties en concludies die hij ook ten beste geeft schrikbaarlijke nonsens. De archeologie verkeerde toen nog voor het prehistorische tijdvak in een stadium, waarin het materiaal verzameld moest worden, waaruit later gevolgtrekkingen gemaakt zouden kunnen worden. Het kwam dus vooral aan op juiste en volledige waarneming van het gevondende en objectieve beschrijving daarvan. Nog geruime tijd zou, zelfs voor de "vakgeleerden", het gevonden voorwerp - de urn, de pot of de bijgave - gelden als het belangrijkste, terwijl men te weinig aandacht had voor grondsporen; des te interessanter is het weer als we zien dat een muziekmeester, David Koning, zijn ogen goed de kost heeft gegeven.
Tegenover deze geestdriftige archeologische amateur staat de burgemeester van Soest, P. Gallenkamp Pels, als vertegenwoordiger van het gezag en handhaver van het recht, blijkbaar streng en vormelijk, maar in een geëmotioneerde brief van de eerste amateur-archeoloog op de Soesterheide afgeschilderd als een karikatuur.

Tenslotte treedt als belangrijke dejde figuur de dominee van Soest op, J.J. Bos, - dezelfde die in het werk van W. Pleyte, Nederlandse Oudheden, Flehite p. 7 Bosch wordt genoemd. Deze predikant heeft trouw alles genoteerd wat hem bekend is geworden, maar kan nauwelijks zijn spijt verhelen, dat iemand van buiten, uit Amsterdam, als tijdpassering in de vakantie, op de Soesterhei de grafheuvels heeft geopend, waarover hij zelf samen met een vried reeds lang had gemediteerd.^ Maar wanneer eenmaal een begin is gemaakt, zorgt deze predikant, dat hij met inachtneming van alle spelregels het onderzoek kan voortzetten. In een handschrift, sinds kort in het bezit van de gemeente Soest, heeft J.J. Bos alles opgetekend over deze affaire wat hem belangrijk voorkwam. Aan hoofdstuk 6b, getiteld: "Germaansche Grafheuvels" zij hier het volgende ontleend :
"De heer David Koning, muziek-onderwijzer te Amsterdam, toen tijdelijk te Zeijst verblijf houdende, had op donderdag 22 Augustus 1861, met behulp van eenige spoorweg-werkers een der tumuli in de Soesterheide geopend, wat mij 23 Augustus daaraanvolgende door den Heer L.Th. Moesveld, onderwijzer te Soesterberg, gemeente Soest, met wien ik meermalen over die grafheuvels gesproken had, geschreven werd. Waarschijnlijk heb ik daarvan onmiddelijk kennis gegeven aan den Heer P. Gallenkamp Pels, Burgemeester van Soest, die daarop zeker de Heer D. Koning ter verantwoording heeft geroepen. Dit had ten gevolge dat het gevondene hem, in een sigarenkistje, werd toegezonden. Dat kistje hield in, eenige fragmenten van verbrande beenderen, alsmede twee doosjes, waarin beenderen en brons, het brons echter onkenbaar, en op die doosjes was geschreven: "De hierin zich bevindende beenderen (overblijfsels van voormaals verbrande lijken) en stukjes geoxideerd koper, vermoedelijk afkomstig uit den vóór Germaanschen, of Cymbrisch-Keltischen tijd, zijn op bijgemelden datum door den ondergetekenden opgedolven uit een der Terpen, of grafheuvels, welke, bekend onder den naam van de "24 bergjes" gelegen zijn op de heide tusschen Soest en Zeijst, een paar honderd schreden zuid-oostelijk van den tol, op den zoogenaamden "nieuwen-doodenweg", bij het Wittemansveen. Zeijst, 22 Augustus 1861, w.g. David Koning".

Het contact tussen D. Koning en de burgemeester van Soest, waarop hier boven gedoeld wordt, zal alles behalve vriendelijk van aard zijn geweest. Men moet veronderstellen, dat de burgemeester hier dadelijk een principiële zaak van heeft gemaakt en op de een of andere wijze contact heeft gezocht met P.J. Vermeulen, conservator van het Provinciaal Utrechts Genootschap. Deze op zijn beurt blijkt inlichtingen te hebben gevraagd aan J. van Lennep te Zeist, correspondent van het Rijksmuseum van Oudheden en bevriend met David Koning. Aan deze omstandigheden danken wij het, dat men ook van de kant van de "opgraver" een bericht over de gang van zaken bezit dat, voorzover het zijn opmerkingen betreft over hetgeen hij heeft gevonden, soms zeer interessant is.
D. Koning heeft namelijk een uitvoerig antwoord geschreven aan Van Lennep, dat deze weer ter informatie heeft toe doen komen aan L.J.F. Janssen in Leiden, in wiens schriftelijke nalatenschap het tenslotte voor ons bewaard bleef (Univers. Bibl. Leiden hs-BPL J44) . Dit van verontwaardiging briesende schrijven luidt als volgt:

WelEdelgeboren Heer! Volgaarne wil ik eenige oogenblikken wijden aan eene nadere mededeeling omtrent de door den Z.Gel.Heer Dr. P.J. Vermeulen verlangde ophelderingen. Ik moet echter beginnen met UEdgeb te verzoeken aan dien Heer ook te willen mededeelen dat de Burgemeester van Soest - Pels - waarschijnlijk vermeden heeft aan ZEd mede te deelen de alleronbeschoftste ontvangst die ik bij hem te Soestdijk heb gehad en bij welke gelegenheid hij mij niet alleen gelijk stelde met iemand die een diefstal had gepleegd maar buitendien mij bedrijgde met eene aangifte van mijn misdrijf (!!!) bij den Officier van Justitie te Amersfoort en ik weet niet wat voor, alles behalve weten schappelijk, gepraat waarmede hij zijne hooge (?!!) waardigheid tegen over mij - muzijkmeester - wel wilde doen gelden. Het was zoo erg dat hij in mijn oogen een belagchelijk figuur maakte en mij erg verveelde. Had dat mensch mij op eene of andere wijze bekend gemaakt dat hetzij ik of hij in moeilijkheden tegenover eenige wettelijke bepalingen zou geraken en mij in stede van ijdele bedrijgingen de middelen aan de hand wilde doen, gelijk ik minzaam verzocht, om die moeilijkheden te omgaan en ter zake der wetenschappelijke belangen in eenige nadere bespreking willen komen, niemand liever dan ik zou hem zijnen overdreven en geheel misplaatste dienstijver vergeven hebben; doch nu verdient hij aan de kaak gesteld te worden en ik zou gaarne den Heer Vermeulen ontraden met dergelijke onwetenschappelijk gestemde wezens eenig nader rapport aan te knoopen.
Hetgeen ik UEdgeb in dezen schrijf ben ik bereid evenzeer openbaar te verklaren als ik UEdgeb verzoek mededeeling daarvan niet aan de WelEdHeer Vermeulen te willen onthouden. Sedert vier jaren des zomers deze streken bezoekende heb ik mij steeds een genoegen er uit gemaakt de omstreken zoo goed mogelijk te leeren kennen, en daar ik nimmer eenige excursie maak zonder de kaart No. 32 van het Topograph. Bureau van het Ministerie van Oorlog uitgegeven bij mij te hebben en deze te vergelijken en vooral daarbij de heijdestreken bijzonder observeerde zoo durf ik beweeren daar tamelijk thuis te zijn. Evenwel had ik nog nimmer het oog gehad op de zoogenaamde terpen welke hier en daar verspreid liggen tot dat in het begin van Augustus dezes jaars mijn vriend P.L. Dubourcq uit Amsterdam mij er op aanwees dat er tusschen Zeijst en Soest Germaansche grafheuvels waren welke hij vroeger bij zijn schildertogten gezien had. Zoodra ik nu eens eenige vrije uren kreeg maakte ik mij op weg naar de plaats waar deze ongeveer moesten liggen. Op den 22 Augustus (Donderdag voormiddag) reed ik in gezelschap van eenige huisgenooten over het Huis ter Heyde en van daar over het Huis ten Halve (Oude Tempel) langs de zoogenaamde Koninginnenweg (op mijn kaart als Doodenweg vermeld) daarheen en zag op een afstand van 250 à 3 00 schreden links nog vóór dat men de stijle Soester berg (M uur aan den zijde van de tol bij het Wittemansveen beklimt) ééne terp liggen. Daar heen gaande vernam ik van een schaapsherder dat aan de andere zijde van die So'jsterberg eenige minuten vóór dat men aan de zooevengenoemde tol komt ter regter zijde van den straatweg meer dan 20 dergelijke terpen lagen. Onverwijld reden wij daarheen en haddan dan ook weldra het genoegen ze te zien. In de nabijheid daarvan was een man bezig om plaggen te steken; op mijne vraag aan hem om daar te mogen graven verklaarde hij dat ik zulks niet mögt doent maar hij' wel daar hij huurder was van die grond en op mijn aanbod om voor eene goede fooi voor mij te willen graven was hij daartoe bereid. Deze terpen liggen ongeveer 3 00 schreden éér dat men (van Zeijst komende) de tol bereikt en alzoo omstreeks 200 schreden Z.O. van de spoorwegdijk welke men thans daar in gereedheid brengt - zoo dat deze laatste volstrekt niet deze terpen raakt. Nadat ik mijn gespan aan de tol had ondergebragt keerde ik terug en liet eene der digst bij de straatweg gelegene terpen aan de Noordoostelijke zijde openen; de reden waarom ik deze (N.O.) zijde koos is geheel eenvoudig deze: daar ik vermoedde dat de terpen welligt 20 Eeuwen oud zouden kunnen wezen zoo begreep ik dat bij de veelvuldige Z.W. winden in ons land heerschende het meer dan waarschijnlijk was dat door lengte van tijd die heuvels aan de Z.W. zijde aangestoven en aan de N.O. zijde afgesleten zouden zijn zoo dat het voormalige middelpunt nu meer als naar N.O. verplaatst moest worden beschouwd - dat wil zeggen alsof de terp eenigszins Z.W. tegen den wind in verhoogd was geworden.
Terwijl de man (of jongen) langzaam vorderde en het intusschen 12 uur geslagen had kwamen een paar mannen, (werkers aan de Spoorlijnweg) die nu schafttijd hadden uit nieuwsgierigheid vermoedelijk zien wat daar te doen was en ik bood hun eene goede fooi aan indien zij mede wilde graven, hetgeen zij aannamen. Nu duurde het niet lang of er kwamen eerst houtskool toen eenige verbrande beenderen, en eindelijk eenige stukjes koper of brons (geoxydeerd) voor den dag bij een diagonale doorgraving naar het midden toe van omstreeks vijf voeten diepte of lengte. Voor zoo ver ik heb kunnen nagaan lagen die voorwerpen op eene laag blank zand welke wederom op den oergrond was uitgespreid worden, (curs. dB.). Van potten of zelfs scherven van potten was niet het geringste spoor voorhanden en ik geloof ook dat het tijdperk of het volk waartoe die lijken behoorden volstrekt niet tot de Pottenperiode behoort maar oneindig vroeger te stellen is; vermoedelijk behooren deze graven in de bronzen periode te huis en alzoo op ééne na de oudste welke ons bekend kan zijn. (curs. dB.) . Eene tweede nabijgelegen terp begonnen zijnde te onderzoeken was de schafttijd om en moesten de mannen weder terug naar hun spoorwegwerk: wij hadden daar slechts nog maar houtskoolbrokken gevonden - doch dit zijn wel zekere voortekenen van verbrande beenderen. Ik moest derhalve ophouden met onderzoeken en vergenoegde mij met het reeds gevondene en stelde mij voor bij gelegenheid (welke ik bij mijne drukke werkkring niet altijd heb) eens naar Soestdijk te gaan en aldaar de Dominee of Burgemeester aangenaam te verrassen met de mededeeling daarvan.
In stede daarvan heb ik van een opzigter van den spoorweg aldaar vernomen (en welke opzigter mij verklaarde het papier te hebben gelezen) dat de Burgemeester van Soest - Pels - aan zijnen veldwachter een bevel (! ! ! NB) had in handen gegeven om mij, indien ik weder terug kwam om te graven - desnoods met mijn geheele gezelschap gevangen te nemen.
Vindt gij eene dergelijke bejegening niet allerliefst en opwekkendst! of is het niet ellendig dat men door dergelijke creaturen en hunne handlangers blootgesteld wordt aan verlies van tijd. Doch wanneer ik daarbij bedenk dat dergelijke wezens, door niets te beteekenen, ook geene tijdswaarde kennen - zoo moet ik met schouderophalen er in berusten en mij alleen voornemen mij bij voorkomende gelegenheden er maar niet om te bekreunen en mijn weg te gaan.
Heb ik dan hier of daar eens tegen eene of andere ijdelheid of wetsbepaling gezondigd, welnu dat zal wellicht de regering of anderen, meer nadenkenden, opwekken om gelijk ik - eerst te onderzoeken en naar gelang van vinding te handelen.
Hij spijt mij intusschen dat ik geene nadere gelegenheid heb gehad om eenige opmetingen omtrent de relatieve afstand en ligging der terpen te doen, alleen wil ik er U nog bij vermelden, dat er naar het zeggen van een oud man uit die streek aldaar voormaals nog een andere of oudere doodenweg begaan werd welke eenige honderd schreden O van de tegenwoordig aldusgenoemde straatweg over de heuvels loopt.
Over nog andere terpen in die buurt welke ik vermeen te hebben gezien, even als ook meer hier nabij Zeyst en ook nog bij Doorn hoop ik U bij gelegenheid wel eens wat naders te kunnen mededeelen; doch ik moet daar eerst mij nog meer van verzekerd hebben daar ik niet gaarne in den wind scherm en vooral slechts van enkele mij vergunde oogenblikken kan gebruik maken. Op de keerzijde zal ik trachten voor zooverre mij zulks nog herinner ten naaste bij aan te teekenen hoedanig de ligging enz. der heuvels was en moet heden eindigen met verzoek mij te willen gelooven.
UEdZeerO Dienaar David Koning, Zeyst, 1 October 1861."

Intussen gaat het handschrift van ds. J.J. Bos, waar wij het boven afgebroken hebben, als volgt verder, terwijl een blijkbaar later en veel rustiger schrijven van David Koning ("den zelfden") aan de burgemeester van Soest wordt geciteerd, vol van allerlei wilde, maar in die tijden niet ongewone fantasieën:

"Ik laat hier volgen het afschrift van eenen brief van denzelfden, aan den Burgemeester van Soest, den Heer P. Gallenkamp Pels, welke in mijn afschrift gedagtekend is, 4 December 1862, wat misschien wel in plaats van 4 December 1861 kan geschreven zijn, bij vergissing, óf door den Heer Koning, óf door mij. Hij luidt "Amsterdam 4 December 1862. Mögt het te pas komen dan ben ik bereid nog een 4-tal andere heuvels, waaronder eene den vorm eener kleine Hunnenschans hebbende aan te wijzen, welke naar ik vermoed, ook nog onder het gemeentedistrict van Soest liggen. Ook neem ik de vrijheid er de opmerkzaamheid op te vestigen, dat volgens nieuwe zoowel taal- als oudheidkundige onderzoekingen, meer dan waarschijnlijk is dat Hunnen, Gothen, Geten en Jutten oorspronkelijk als tot eenen stam behooren te worden gerekend, en dat de grondbeteekenis van dat woord Ghug vermoedelijk witte of blanke, (eig. Blonde), en overdragtelijk ook goede, (goedgeaarde), beteekent, iets, dat voornamelijk te pas zou kunnen worden gebragt, wanneer men bedenkt dat die 26 terpen bij de tol in het zoogenaamde wittemansveen liggen. Zoowel in 't Hongaarsch, als in de Finlandsche idiomata, als ook in het Baskisch, is hun of ona zooveel als goed, en wordt ook als affirmatie, d.i. ja, gebruikt. Vermoedelijk derhalve stammen deze overblijfsels uit den tijd toen de Scythen, eene soort van Hunnen en met name de stam der Gothen, op onze heidegronden huisden. Sedert de komst der Romeinen, en latere overheersers zijn deze stammen allengs overal verdelgd of verjaagd, zoodat ze nu nog slechts in de hoekjes der oude wereld te vinden zijn (w.g.) David Koning".

Verder wordt in het reeds aangehaalde handschrift van Janssen (Leiden BPL 944 Zoest/Soest) nog een notitie van Janssen bewaard getiteld: "Over de Zoester grafheuvelen vermeld in bijliggende missive van den hr D. Koning", waarmee dan beUUCJ.U wordt het hierboven opgen van Lennep. Deze notitie luidt:

"De Heer van Bemmelen, assistent bij het mus. v. Nat. Historie te Leiden, heeft mij in Febr. 1864 zodanige overblijfselen ter hand gesteld, die hij in gemeenschap van den hr. Koning voormeld in gemelde grafheuvelen te Soest gevonden had. Deze overblijfselen bestaan in 1) vele verbrande menschenbeenderen 2) eenige fragmenten van oud-Germaansche urnen of potten en 3) twee brokjes metaal, het eene van brons, denkelijk gedeelte van een bracelet, het ander van ijzer, misschien van een beslag, sabel of grooten spijkerkop? Bij die gelegenheid heb ik Z.E. omtrent de opgravingen waarbij hij tegenwoordig was ondervraagd en het navolgende als resultaat van onderscheidene vragen tot berigt ontvnagen. Het evengenoemde metaal was niet in zijn bijzijn, noch op dien dag opgegraven, waarop hij den hr Koning geassisteerd had; dat metaal is dus vermoedelijk het door Koning bedoelde in zijne missieve aan de hr van Lennep. De heuvelen op dien dag door hem en Koning onderzocht waren p.m. acht in getal, waarvan twee bijna geheel gesiegt waren geworden, de overigen door kringvormige gravingen onderzocht. In eiken heuvel waren slechts op eene enkele plaats de menschenbeenderen aangetroffen, vast zamengepakt, soms omgeven van of bedekt door een schotelvormig deksel van gebakken aarde; de houtskolen lagen soms op eenigen afstand van de beenderen, en de beenderen lagen gewoonlijk niet veel hooger dan de grondslag der heuvels, doch geeszins altijd in het midden. Er blijkt dus uit, dat elk dier heuvelen slechts voor één verbrand lijk bestemd geweest is. Dat de genoemde schotelvormige deksels eigenlijk potten of gedeelten van urnen zullen geweest zijn, meen ik te mogen besluiten uit de fragmenten die mij door den hr van Bemmelen zijn ter hand gesteld. De beenderen en de gevonden houtskolen moeten nog door deskundigen onderzocht worden."

Tot zover de berichten over de werkzaamheden van D. Koning in de gemeente Soest. Het enige materiaal dat van deze opgravingen is bewaard gebleven, bevindt zich te Leiden. Dit is een niet zeer aanzienlijk stukje bronzen bracelet (Inv. December 1864). De scherven, waarvan sprake is en die eveneens aan Leiden zijn geschonken, blijken daar niet meer aanwezig. Men moet aannemen, dat bij de reorganisatie van J.H. Holwerda deze scherven, mogelijk niet meer goed identificeerbaar, verwijderd zijn geworden. Behalve het op enkele punten verrassende vondstbericht van D. Koning is ons dus weinig tastbaars bewaard. Toch was de belangstelling gewekt en de schroom om de heuvels te openen overwonnen, misschien omdat men begreep, dat anders toch weer andere zomergasten hun nieuwgierigheid niet zouden kunnen bedwingen. Het handschrift van ds. J.J. Bos gaat op het punt waar het boven voor de tweede maal werd onderbroken weer verder:

"Bij schrijven van 8 en 15 Augustus 1862, heb ik daarop aan het Gemeentebestuur verzocht mij te vergunnen in die heuvels te graven, ten einde met den inhoud bekend te worden, wat mij, bij schrijven van 4 September 1862 No 359 werd toegestaan, onder de volgende bepalingen: a) Dat, door en met die vergunning, het politietoezigt over die opgravingen niet zal worden geacht onttrokken te zijn aan mij , burgemeester, noch aan de door mij daarmee te belasten politieambtenaren, b) Dat de mogelijk op te graven voorwerpen, na het door U noodig geacht onderzoek, opneming, beschrijven, enz. derzelven, in het gemeentehuis gedeponeerd en aldaar het eigendom worden van het gemeentebestuur, c) Dat na den afloop zal worden bepaald of - en in hoeverre de door U aan te wenden kosten zullen worden gebragt ten laste der gemeentekas. De Burgemeester van Soest (w.g.) P. Gallenkamp Pels."

Men leest hier tussen de regels door de begeerte naar de "schat"!
De opgraving van ds. J.J. Bos is begonnen op 11 september 1862 en eindigde op 27 augustus 1863. Men moet echter niet denken aan een moderne, serieuze en daardoor wat langdurige opgravingscampagne: er is in totaal slechts op zes dagen gewerkt! Het resultaat was, toen men tenslotte twaalf heuvels doorzocht had, niet overweldigend: in één heuvel was een urn gevonden, in alle andere slechts scherven, as, houtskool en splinters van verbrande beenderen. In twee heuvels werd ook nog een stukje brons gevonden, waarvan één een brokstuk van een romeinse fibula bleek te zijn. In zijn rapport maakt ds. Bos ook melding van contact met de officiële archeologie: op 24 september 1863 kwam L.J.F. Janssen, conservator van het Leidse Museum, hem bezoeken in gezelschap van Mr F.N. van Eyck van Zuylichem: zij kwamen de vondsten bezichtigen. De verkenning van het terrein door deze beide heren heeft ichter niet het gewenste resultaat gehad. Later is Janssen nog eens teruggekomen, nu in gezelschap van W. Pleyte, de toekomstige directeur van het Rijksmuseum te Leiden. Pleyte heeft bij deze gelegenheid de enige, bijna gave urn uit de collectie-Bos getekend.
Het gemeentehuis te Soest, blijkbaar teleurgesteld in zijn te hoge verwachtingen, toonde geen enkele belangstelling voor de onderneming. Het gevondene bleef dan ook in bezit van dominee Bos, zelfs toen deze na zijn emeritaat naar Amersfoort vertrok in 1892. Vier jaar later heeft hij alle scherven e.d. die toen nog in zijn bezit waren, "geschonken aan het Oudheidkundig Museum Flehite aldaar, waar ze natuurlijk te huis behoren, en goed bewaard zijn", zoals hij zelf schrijft. Inderdaad worden in dit museum nog enkele ijzer- en bronsfragmenten uit Soest bewaard, waaronder een stuk van een romeinse fibula (Inv. Ca 51). De tekening destijds door W. Pleyte gemaakt van de urn door Bos in een der heuvels gevonden bleef bewaard in het Oud-Archief Pleyte in het Rijksmuseum van Oudheden te Leiden.

De muzen hebben zich in Sost wèl moeite gegeven voor de archeologie. De schilder Jan van Ravenswaay, van wie een urnen-stilleven bekend is (aquarel) droeg mogelijk zijn belangstelling voor de oudheid over op zijn leerling P.L. Dubourcg, die op zijn beurt weer de misicerende D. Koning attendeerde op de bewuste grafheuvels. Deze laatste schreef zoals boven blijkt daarop de ouverture van de opgravingen op de Soesterhei. Maar ook de theologie, wier dienaren in de XIXde eeuw zich intens interesseerden voor de vaderlandsche oudheidkunde - men denke slechts aan O.G. Heldring en W. Moll - liet zich niet onbetuigd. De Soester predikant J.J. Bos is hier degene geweest die rustig de hoofdpunten van de geschiedenis van het onderzoek notuleerde en zelf ook liet graven.

Het is misschien alleen te betreuren dat er niet meer samenwerking is geweest tussen alle betrokkenen, maar dat is een verzuchting die niet alleen geldt voor de verleden tijd!

Tenslotte nog de datering van het gevondene. Men kan constateren uit de beschrijvingen dat de onderzochte heuvels beslist niet allemaal uit dezelfde periode dateren. Blijkbaar heeft ds. Bos, getuige het fragment van een romeinse fibula, één of meer brandstapelheuvels uit de Romeinse tijd doorgegraven, een belangrijke conclusie voor de bewoningsgeschiedenis van deze streek. Zeker zijn ook veel vroegere heuvels aangesneden.
Op ditzelfde terrein en in de omgeving zijn later ook nog andere onderzoekers bezig geweest: in 1879/80 de Flehite-groep onder leiding van Rootselaar en Pleyte (notulen van de oudheidkundige vereniging Flehite van deze jaren), in 1922 W. Croockewit, H. Martin en A.E. van Giffen (Verslag 192 3 v.d. (Utrechtse) Prov. Coram, van Toezicht op de Bewaring en Instandhouding van voorwerpen van waarde uit het oogpunt van geschiedenis en kunst) en in 1932 F.C. Bursch (Oudheidkundige Mededelingen Rijksmuseum van Oudheden Leiden, 1934), terwijl W. Glasbergen een deel van de Soester urnen uitvoerig heeft behandeld, in groter verband geplaatst en gedateerd omstreekt 1500-1200 vóór Chr. (Barrow Excavations in the Eight Beatitudes, Groningen 1954).