De verdwenen paardenslager

Martin Huizinga

Beukenlaan anno 1975

Cees Bokma en zijn maat staan met de knokkels wijdarms op het witte marmer geleund, uitkijkend over de kruising Beukenlaan / Wijnand Toplaan. Eerste zicht op ongelukken. De maat een sjekkie met askegeltje in de linker mondhoek. Zijn linkeroog dicht vanwege de kringelende rook. Het gesprek over de duivenvlucht van zondag.

Een intrigerende winkel. Wit betegeld. Een marmeren toonbank met opstand. Slechts vijf pakjes Croma erin. Verder valt er niets te tonen. Ouderwetse ambachtelijke degelijkheid. Ze verkopen vooral paardenvlees, zes paarden per week en slageren het vlees waar u bij staat in de gewenste hoeveelheid. Het is nooit 'Mag het een ietsje meer zijn?' Het zit in de vingers, op de streep nauwkeurig.

Links een hakblok met daarboven verchroomde stangen en vleeshaken. Daaraan karbonaderibbetjes aan de meter. Een karbonade wordt afgesneden en het kontje met het been erin met het hakmes eraf geslagen. De vingers van de slager zijn gekromd en stijf tegen elkaar voor de vingerveiligheid. Er wordt nooit voorgedrongen, behalve soms de telefoon. Boven de deur een elektrische spoorwegklok, de draad naar het stopcontact verbruint jaar na jaar.

Vervolgens haaks daarop een tweede hakblok met aan haken stukken spek. De slager staat op zijn tenen, mes tegen het spek en vraagt: 'zoiets'? Op het hakblok de gehaktmachine, kopvlees erin, af en toe ook een spekblokje meesmokkelen.

De biefstukken zorgvuldig afsnijden, op de kant leggen, een ferme pets met de brede zijkant van het hakmes en dan met de scherpe kant een ruitjespatroon in de moot stoten. Er wordt ook 'nee' verkocht: 'Nee, ik heb geen biefstuk van de haas meer, maar wel van de kogel...' Verder naar rechts, een nostalgische koelkast met dikke deuren en haaksloten die hoorbaar in het slot vallen. Binnenin aan haken rijen divers vlees van het paard, zelf gembachte paarden- en leverworsten, bloedworst en emmers vol kopvlees. 'Is er nog een kluif voor de hond?'

Bij het raam staat een snijmachine met zo'n vliegwielschijf die de slager zelf ronddraait. Paardenrookvlees in dunne plakjes komt eraf. Met de andere hand opgevangen en sierlijk op het kartonnetje neergevlijd. De machine verdwijnt, te weinig vraag of te veel werk? Ruimte voor een eenzaam ijzeren draadrekje, driehoog. Op één etage een paar soeppakken. Zij hebben iets triests, worden zij ooit verkocht?

Tegen sluitingstijd gaat de slager de hakblokken te lijf met een staalborstel. Geronnen bloed en vlees met poederig hout vormen zich tot rolletjes. In de loop van jaren slijten de blokken. De slager moet dan bukken, blokje hout onder de poten, nog een blokje hout... en dan: nieuwe hakblokken. Er gebeurt wat.

Cees overlijdt, zijn maat gaat met pensioen en Henk komt. Er verandert niets. Jaren later houdt Henk het ook voor gezien. De slagerij wordt afgebroken en twee huizen verrijzen. 'Doyou eathorsemeatr zegt mijn Engelse vriend met stemverheffing.