Reacties van lezers: De trein blijft rijden!

Van de heer G.W. Stalenhoef, Van der Griendlaan 11, Soesterberg; een lid van onze vereniging met een grote kennis omtrent Soesterberg van vroeger en nu (80 jaar) kwam de volgende reactie binnen:
"Op verzoek van de redactie wil ik als passagier plaats nemen in die trein (zie oproep jaargang 5 nr. 1).
Ik heb Barend Blauwendraad, die in 1933 honderd jaar werd, goed gekend.
Hij werkte bij Jhr. De Beaufort in Maarsbergen tot zijn 80ste jaar.
Van hem werd in 1933 het volgende geschreven:
DE HONDERDJARIGE MET DE EEUWIGE JEUGD
En toch is 't waar, ik ben 23 Januari 1833 geboren te Soesterberg "op den berg". Als 't niet in mijn trouwboekje stond, zou ik 't zelf niet willen geloven; want ik voel mezelf nog een jonge kerel van 80.
Bart Blauwendraad heet dit wonder der natuur, dat zoo vredig woont in zijn nederige huisje bij Maarsbergen en die in 1933 z'n honderdste verjaardag viert.
Hij moest gelukwenschen in ontvangst nemen. Stel u voor: de man van 100 jaar die zich geregeld met scheermes - en niet eens met zoo'n kinderachtig veiligheidsdmgetje - van zijn baard ontdoet, die nog schrijven kan, een eigen tuintje onderhoudt en die zoo smakelijk over smullen weet te praten; wiens doktersrekeningen nog geen 5 gulden bedragen en die een aangenaam huisgenoot is voor zijn 70jarige dochtert]e.
Zijn recept voor een lang leven is:
Hard werken, goed eten, vooral zuurkool met spek en bruine boonen; vroeg op en vroeg naar bed en .... vooral een pruim tabak.
Daar heeft hij 't nooit zonder kunnen stellen.
Dit wonder der natuur leest zelfs nog zonder bril.
Ik heb de man zelf gesproken, hij was in dienst bij Jonkheer de Beaufort in Maarsbergen. Toen hij 80 jaar werd nam hij z'n ontslag.
Maar toen hij 100 werd gaf De Beaufort een feestje te zijner eer.
Dit wil ik er maar bij vermelden, want ik ben persoonlijk erg gesteld op oude mensen. Ze weten wat te vertellen en dat is iets waar ik erg op gesteld ben.
Ik hoop dat u alles lezen kunt, want mijn oogen zijn niet zoo best meer als in 1933 die van bovengeschetste 100-jarige. Dat vind ik erg jammer, anders zou ik veel meer kunnen schrijven, maar ik zie er een beetje tegenop."

Graag heeft de redactie de ontboezeming van de heer Stalenhoef opgenomen .
Hij vertaalt op eenvoudige wijze een herinnering uit een ver verleden en voegt er ongemerkt voor ons een lesje aan toe:
oe leef ik lang, gezond en gelukkig;
Oude mensen weten wat te vertellen en dat is iets waar ik erg op gesteld ben;
De redactie is dat helemaal met hem eens en stelt de heer Stalenhoef graag als voorbeeld. Wie volgt??

Misschien dat het aandachtig bekijken van de foto op het omslag (station Soestduinen) u tot het schrijven inspireert.