In Memoriam Mevr. em.prof.dr. Ina Isings

Hanneke Roskam-Slot

Op 3 september jl. overleed Ina Isings, geboren op 15 februari 1919, op 99-jarige leeftijd. Ondanks dat zij geen eigen gezin heeft kunnen stichten, leidde zij een vol leven. Ina was zeer gelovig, maar dat stond haar archeologische loopbaan niet in de weg. Zij was vooral ook altijd zeer geïnteresseerd in de mensen die ze kende maar ook in nieuw ontmoette mensen. Ina was een heel bijzondere, vrolijke, hartelijke vrouw met een zeer optimistische inslag.

Ina was de dochter van J.H.Isings, (bekend van o.a. de geschiedenisen godsdienstige schoolplaten, zie de permanente tentoonstelling in Museum Soest) en woonde tot een jaar voor haar overlijden, op de Verlengde Kolonieweg in haar ouderlijk huis D'Opgang door vader in 1909 gebouwd.

Haar jeugd stond voornamelijk in het teken van strenge religie (zwaar gereformeerd) die een uitvloeisel was van haar vader's eerdere huwelijk waarin hij zijn vrouw en drie dochters verloor aan tuberculose. Dit mocht niet weer gebeuren dus kreeg Ina privé onderwijs in plaats van de lagere school en mocht later gelukkig toch naar het Baarnsch Lyceum. Zij kreeg echter geen kans de school af te maken want haar vader ontdekte op de verplichte boekenlijst van Ina, boeken van Herman Gorter en die waren niet goed voor zijn dochter. Uiteindelijk op haar 24ste haalde zij alsnog haar diploma. Ina ging vervolgens de studie Klassieke Archeologie en Kunstgeschiedenis volgen in Utrecht waar ze in 1957 promoveerde. De typologie in haar proefschrift, RomanGlass From Dated Finds,wordt nog steeds gebruikt. In de vijftiger jaren hield zij zich bezig met het zoeken naar en vinden van Romeins glas min of meer in opdracht van Museum Boymans. Toen zij hiermee begon: "had zij daar absoluut geen kennis van, ze had alleen maar Griekse kunst gehad", maar ze was nieuwsgierig, de drijfveer van de wetenschap, dus ging ze er voor. Ze reisde heel Europa door op zoek naar het onbekende en ontdekte uiteindelijk dat er 134 verschillende Romeinse glasvormen bestonden.
In 1961 werd ze onbezoldigd conservator van de oudheidkundige PUG collectie, welke letters staan voor Provinciaal Utrechts Genootschap van Kunsten en Wetenschappen, die zo'n ruim 10.000 archeologische stukken in de collectie heeft en naar welke objecten Ina tientallen jaren onderzoek heeft gedaan. Zij stopte niet bij haar pensionering, tenslotte was haar werk haar hobby. Haar allerlaatste artikel verscheen nog in 2015, toen zij al 96 jaar was en haar laatste werkzame jaar vol maakte op de Universiteit. Tijdens haar conservatorwerkzaamheden voor de PUG, was Ina van 1972-1984 lector en hoogleraar klassieke archeologie aan de Universiteit Utrecht. Er werd in 2008 onder de titel: "Een bijzonder geluk", een documentaire gemaakt over haar werk. Een voorproefje van deze docu vindt u opYouTube.

Ook thuis zat zij niet stil, want haar jarenlange verzorging van haar vader, toen haar moeder en daarna haar autistische zusje Mieke, en het huis met de tuin, zorgde ervoor dat Ina zich nooit verveelde, wat zij ook al niet in zich had, zij was een altijd bezige bij.

Haar vele vrienden, kennissen en opvolgster Joanneke van den EngelHees zullen haar missen, evenals haar altijd gezellige bezoekjes aan Museum Soest zullen worden gemist. Zij was een lieve bijzondere vrouw.

Bronnen:
• Artikel Volkskrant, 27 sept. 2018. Peter de Waard.
• Column Kruisbestuiving, Hans Kruiswijk, 12 sept. 2018.