Historische Rekreatie

Hans Kraal

Onze woonplaats is na de oorlog in snel tempo gegroeid, de bevolking is zo ongeveer verdubbeld. Als je je dan eens afvraagt, hoeveel van die Soesters zich realiseren in wat voor prachtige omgeving ze wonen, dan zal dat aantal behoorlijk tegenvallen.
De mogelijkheden om rond Soest erop uit te gaan, zijn wel zo groot, dat men niet gauw in herhalingen van de route zal vallen.
Vroeger was de fiets voor de meesten van ons het meest geëigende vervoermiddel en het leek me wel aardig om eens te inventariseren wat we destijds op fietsgebied konden ondernemen.
Terwijl we nu toch altijd eerst zo'n tien minuten moeten trappen om enigszins uit de drukte te komen, begon vroeger de tocht eigenlijk al voor de huisdeur, want zelfs de rijksweg was niet gevaarlijk met zo af en toe een auto.
Als we nu eens starten met een ritje over het pad langs Avia restaurant. Door bossen en langs duinen kom je aan de spoorlijn Utrecht-Amersfoort, waar we links of rechts af moeten, de asfaltweg op. Maar vroeger stak je dan de spoorlijn over en was er een prachtig kaarsrecht fietspad, tamelijk steil stijgend, dat "boven" uitkwam op een punt, waar nu het Eisenhower plateau ligt, dat onderdeel is van het defensie oefenterrein de Vlasakkers.
Rechts van ons lag daar vroeger de Stompert, waar een paar gebouwtjes met zendmasten van het vliegveld stonden.
Je werd daar beloond met een prachtig uitzicht over de Soesterbossen met op de achtergrond de Soester bebouwing en nog verder de Eempolders.

Na uitrusten kon je dan doorfietsen naar Austerlitz, maar in dit verhaal zou ik dan te ver Soest uit rijden.
Een ander pad begon in de bocht van Zonnegloren, waar je bij de Korte Duinen uitkwam. Op grond daarvan was in de jaren 30 door de werkverschaffing een heuse blokhut gebouwd. Op smaakvolle manier was in rustieke stijl een partij dikke boomstammen verwerkt en zo ontstond er een leuke rustplaats met banken om als basis te dienen voor een middagje verpozing in de natuur.
Helaas is, naar ik meen, in de oorlog of vlak daarna deze hut door vuurtje stoken, grondig vernield.
Wanneer we verder fietsen, kwamen we weer uit op het "Aviapad" en linksafslaand bereikten we dan de zevenspar. Zo genoemd naar een aantal hoge sparren op een begroeid duin, waar een rustieke trap naar boven voerde. Ook van dit werkverschaffingsproject is nu vrijwel niets meer over. We hadden nog een tweede blokhut, opgetrokken in dezelfde stijl, lag deze aan 't eind van de weg langs de spoorlijn Baarn-den Dolder.
Hier vlakbij was toen een zgn. "stapelplaats" gelegen.
Er lagen twee rangeersporen, waar de sintels van de stoomlocomotieven werden gedeponeerd.
In de oorlog werd daar door veel mensen ijverig gespit om nog enig bruikbaar stookmateriaal te delven, maar al spoedig werd dit terrein spergebied, door de uitbreiding van de vliegbasis. Vermoedelijk is in deze tijd ook onze tweede blokhut in vlammen opgegaan.

Een prachtige rondrit lag er toen in deze omgeving.
Het fietspad voerde ons door heidevelden en bossen en al toerend kwam je langs de achterkant van de Dolderse inrichtingen, waarna het pad weer uitkwam aan de spoorlijn. Daar was een overweg en de route bracht ons nog helemaal over de heide, waar nu dus het vliegveld is. Als we op dit gebied toen doorreden, kwamen we uiteindelijk terecht bij het theehuis "Soesterdal".
Dit was een behoorlijk groot bedrijf, dat aan de rand van de vlieghei lag. Vanaf dit punt kon men prachtig al het vlieggebeuren aanschouwen. Met de Paasdagen was het daar een enorme drukte, want dan voerde de KLM rondvluchten uit. Dit evenement trok altijd grote belangstelling ook van buiten Soest en menigeen heeft in die tijd al z'n luchtdoop gehad.
Na een fikse klim over 't Soesterhoogt fietste je langs de Soesterbergsestraat weer huiswaarts en dan was er voor die tijd een behoorlijke afstand afgelegd.
Ik hoop in een volgend artikel nog eens met u de andere kant van Soest uit te rijden en eens na te gaan, wat daar te beleven viel. Wanneer ik in deze "reportage" heb geschreven over fietspaden, die er "waren", dan wil ik daarmee niet beweren, dat deze er nu niet meer zijn.
Ze bestaan gedeeltelijk nog wel, maar verkeren in een toestand, die het toeristisch berijden niet altijd tot een genoegen maakt. Gemeentelijke bezuinigingen zullen daaraan wel ten grondslag liggen en dat is spijtig, want een goed berijdbaar padennet zou voor u Soestenaren, de mogelijkheid bieden om de auto thuis te laten en nog eens vaker ons nationale vervoermiddel te benutten en te genieten van wat onze woonplaats aan natuurgebied heeft.