Verdwenen Soest; Sigarenmagazijn aan de Soesterbergsestraat

Rene van Hal

Sinds juli 1990 verzorgt de Historische Vereniging Soest/Soesterberg in de Soester Courant een rubriek onder de naam "Verdwenen Soest". In de beginperiode verscheen de rubriek wekelijks, de laatste paar jaar eens in de twee weken. In deze rubriek worden foto's geplaatst en wordt de lezers gevraagd of zij gebouwen en/of personen herkennen en dat met de redactie willen delen.

Na 14 dagen verschijnt in de krant dan een samenvatting van de ontvangen reacties. In de 25 jaar zijn inmiddels meer dan 500 foto 's gepresenteerd en van een beschrijving voorzien. Omdat rondom de foto 's door de redactie vaak ook zelf onderzoek wordt gedaan in archieven, ontstaat er over bepaalde onderwerpen een redelijk compleet beeld van de historie. Dit betreft dan met name bijvoorbeeld het gebruik van panden. Het is trouwens opvallend dat er nog steeds reacties binnen komen van al vele jaren geleden gepubliceerde foto 's en opgeschreven verhalen.

Dit is een direct gevolg van het feit dat op de website www.verdwenensoest.nl de artikelen en foto's ook geplaatst worden en via zoekmachines geïnteresseerden naar deze rubriek worden geleid. Reacties op de website komen zelfs uit het buitenland. De redactionele bijdrage voor de Soester Courant is achtereenvolgens verzorgd door Boris Berkhout, Gijs van Brummelen en Wim de Kam, terwijl thans René van Hal de rubriek invulling geeft.

Historie eigenaren/gebruikers "Sigarenmagazijn" aan de Soesterbergsestraat hoek Eikenlaan
Het pand aan de Soesterbergsestraat hoek Eikenlaan, waarin meer dan 65 jaar een sigarenmagazijn (zoals op het raam vermeld stond) was gevestigd, heeft thans als huisnummer 11. Het pand is in de jaren '20 gebouwd en was en is nog steeds onderdeel van een woonblok met 4 aparte woningen. In twee daarvan zijn jarenlang winkels geëxploiteerd. Bij de bouw en gedurende de eerste jaren is het totale woonblok van nummer 1 voorzien geweest met de toevoeging "d" voor het gedeelte waarin het sigarenmagazijn was gevestigd. Deze nummering is ondermeer terug te vinden in een advertentie uit de jaargids 1926, waarin als eigenaar wordt genoemd de heer G.W. Schothorst. De heer Schothorst was ook de winkelier die het pand heeft laten bouwen. De foto uit deze advertentie is gebruikt in de rubriek Verdwenen Soest. Omdat in 1925 de bouwaanvraag bij de gemeente was ingediend, zal het jaar 1926 tevens het eerste jaar zijn dat er in dit pand een sigarenmagazijn werd geëxploiteerd.

Midden jaren '30 heeft de heer Schothorst de zaak overgedragen aan het echtpaar Brouwer, dat het "Sigarenmagazijn" tot 1963 heeft gerund. In 1963 overleed de heer Adriaan Brouwer. Mevrouw Brouwer heeft de zaak nog enkele maanden draaiende gehouden, om de zaak in januari 1964 over te dragen aan de heerHarmMeijering met zijn vrouw. Meijering zocht fysiek wat lichter werk want hij was al een twintig jaar autosloper geweest bij Luijben. Het bloed van de kleine middenstander zat wel in hem, zijn vader was eerst melkboer, later kolenboer aan de Kerkstraat. In tegenstelling tot Meijering was mevrouw Meijering niet uit Soest afkomstig, zij kwam uit Zeeland.Harmheeft haar ontmoet vlak na de Tweede Wereldoorlog, hij was chauffeur die evacués naar huis terug moest brengen. Zij hebben 23 jaar lang het sigarenmagazijn gerund, om in december 1986 de werkzaamheden te beëindigen. De heer Meijering was inmiddels 68 jaar geworden. Vanaf 2 januari 1987 werd de sigarenzaak beheerd door mevrouw Methorst. Zij heeft de zaak maar een beperkt aantal jaren open kunnen houden, omdat een winkel in rookwaren steeds minder exploitatiemogelijkheden kreeg. Sinds die tijd (in de jaren '90) is er een schoonheidssalon in het pand gevestigd.

Wat opvalt is dat er aan het uiterlijk van het pand waarin het Sigarenmagazijn was gevestigd niet zoveel is veranderd. Uit de ontvangen reacties op de rubriek Verdwenen Soest blijkt ook dat de inrichting van de zaak als sigarenmagazijn door de jaren heen niet veel veranderd is. In de loop van de tijd zijn er natuurlijk wel veel bijartikelen in het assortiment terecht gekomen, vooral snoepgoed. En na de oorlog natuurlijk de toto. Bij het sigarenmagazijn konden wekelijks de formuliertjes worden ingeleverd en indien voldoende goede uitslagen tevoren waren ingevuld, kon een geldprijs in ontvangst worden genomen. Wat velen wel opviel in de winkel, was het feit dat het er altijd warm was. Dat moest ook wel om de rookartikelen op temperatuur te houden en dat er tevens sprake was van een droog klimaat in de winkel. Daarvoor werd vrijwel de gehele periode gebruik gemaakt van een (kolen) kachel in de winkelruimte.

Gezien ook de persoonlijke service was er altijd wel tijd voor een praatje en was zo'n winkel een ontmoetingsplek voor buurtgenoten, zo bleek uit de reacties. Hierbij stonden de ervaringen met de familie Meijering wel centraal, omdat deze nog wat "vers" in het geheugen lagen. Bijna niemand kon wat vertellen over de periode met mevrouw Methorst. Er waren nog wel enkele reacties met herinneringen aan de zaak van de familie Brouwer.

Wat uit de ervaringen met de familie Meijering opviel was toch het feit dat zij hun klanten heel persoonlijk benaderden, hen met de voornaam aanspraken en precies wisten welke wensen ze hadden. Ook wanneer kinderen op pad werden gestuurd om voor pa rokerij te halen, wist de familie het juiste merk en soort mee te geven. Voor de kinderen was er dan vaak een snoepje uit een trommeltje dat op de toonbank stond.

Wat veel mensen ook opviel was dat de heer Meijering al vanaf maandag de klanten een "prettig weekend" toewenste, een bijna standaard afscheid. Tijdens de lintjesregen in 1991 werd de heer Meijering koninklijk onderscheiden, want naast het runnen van zijn zaak was hij jarenlang in bestuurlijke functies betrokken bij de Vrije Evangelische Gemeente in Amersfoort en was daar ook jarenlang voorganger tijdens de diensten op zondag, omdat de gemeente niet over een eigen full-time predikant beschikte. Deze achtergrond bepaalde ook vaak zijn mening over bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen wanneer daar met de klanten van zaak over werd gesproken en bepaalde ook het feit dat hij de zondagsrust nadrukkelijk nastreefde en op deze dag dan ook nooit zaken deed.

Literatuur:
Artikelen en advertenties in de Soester Courant sinds de jaren '20.
Reacties op de rubriek Verdwenen Soest in de Soester Courant